غم دنیا اسیرمان می کند یک روز

آدمها یک جایی از زندگیشان مستاصل می شوند،

بخصوص وقتی پشت و ورای هر چیزی برایشان مهم تر از ظاهر آن چیز باشد،

در نهایت خواهند فهمید که هیچ چیزی برای خوشبختی وجود ندارد،

کافیست بجای فکر کردن به آمال و آرزوها به این فکر کنند که پس از رسیدن به همه ی آنها چه خواهد شد؟

جواب این سوال نهایت غمبار و پوچ بودن دنیاست با تمام ظواهرش...

وقتی زوال و نیستی جواب تمام سالهای زندگی ماست،

 چه چیزی ما را خوشبخت خواهد کرد جز فریب ظواهر ؟